IX "Ordnung muss sein"

Troszkę się w środkowej części poprzesuwało, ale mam nadzieję, że to was nie razi w oczy. A teraz, życzę miłego czytania :)

Stosunki pomiędzy profesorem Falkowiczem, a doktor Consalida nie tyle uległy ociepleniu co radykalnemu wyprostowaniu. To "wyprostowanie" wszelako nie wyszło z inicjatywy samego profesora, tylko  doktor Consalidy, która bystro zauważyła iż pewnych osobników po prostu nie da się zmienić, a więc trzeba  nauczyć się z nimi obcować. I tym właśnie sposobem od momentu zauważenia pewnych , nikłych cech człowieczeństwa u profesora, rudowłosa postanowiła zgłębić tajniki szowinistycznego świata mężczyzn w którym kobieta - uległa i słaba jednostka, zostaje wrzucona w gąszcz ociekających testosteronem samców. Cała ta edukacja zajęła jej niecałe 2 tygodnie i chociaż na początku było to bardzo kosztowne dla jej duszy, po pewnym czasie zdała sobie sprawę , że nie diabeł taki straszny jak go malują. Mało tego, odtąd to" kształcenie" zaczęło jej się podobać, a sam diabeł, jak z nie bez trwogi zauważyła, zaczął jawić jej się jako lekko drażniący acz pociągający samiec alfa.  

W istocie ruda nauczyła się z profesorem rozmawiać, tolerowała jego szowinistyczne żarty, mało tego gdy podjudzał ją i drażnił, w sposób czysto ironiczny odpowiadała mu tym samym. I jej i jemu sie to podobało a więc naturalnie przeszli z tym do porządku dziennego. Można powiedzieć, że zawarli swoisty pakt o nieagresji, z którego każde mogło się wycofać kiedy tylko chciało. Gdyby jednak ktoś jakieś 2 tygodnie temu oznajmił jej koleje tych rzeczy  grzecznie popukałaby się w głowę i kulturalnie zasugerowałaby takiemu jegomościowi dożywotnią kurację w szpitalu psychiatrycznym. No bo ordnung muss sein. Porządek na świecie musi być zachowany, a kooperacja Falkowicz+Consalida bezapelacyjne źle prognozuje dla społeczeństwa. Życie jednak zaskakuje nas na każdym kroku. I w istocie zaskoczyło ją i teraz.

Dzisiaj jednak prognoza dla społeczeństwa była niemal fatalna, przynajmniej tak się rudowłosej zdawało. Przyczyny: zaspała i nie zdążyła na obchód, który skończył się jakieś 5 minut temu. Przewidywane skutki: Rozjątrzony Falkowicz, zarażający swoją diaboliczną złośliwością i cynizmem. Domniemany pierwszy cel: Ona sama . Przypuszczalna obrona: ucieczka. Wnioski Consalida, wnioski: kupić sobie działający budzik? Ruszyła raźno zatłoczonym korytarzem oddziału chirurgicznego, co chwile przystając by wyminąć napotkane na drodze osoby. Już była prawie w pokoju lekarskim gdy nagle przed samymi drzwiami, profesor zmaterlializował sie, jak gdyby z powietrza, powodując iż Wiktoria podskoczyła w wyniku niepomiernego zaskoczenia.

- Serwus pani Doktor. Czyżbyśmy zaspali? - prawy kącik ust profesora uniósł się nieznacznie do góry przez co jego twarz przybrała ten tak znany Wiktorii wyraz. Oho już coś ma dla mnie w zanadrzu. Niemal widać jak mu pracują trybiki.

- Przepraszam panie profesorze. Wiem, że się spóźniłam , ale......No właśnie...ale? ale, co do cholery? - słowa urwały się w pół zdania bowiem Consalida faktycznie nie wiedziała jak ma się wytłumaczyć. Popatrzyła  tylko na profesora wzrokiem bez jakiegokolwiek wyrazu, w duchu modląc się aby karą jaką zaraz otrzyma, były archiwa. Tam przynajmniej można w spokoju wypić kawę i trochę się pouczyć. Lepsze to niż mozolne trzymanie haków....Rany Consalida, jak ty nisko upadłaś. Andrzej zauważając iż rudowłosa nie wie jak ma się usprawiedliwić, przyszedł jej z pomocą. W istocie miał dzisiaj dla niej zajęcie inne niż tajna nauka w szpitalnym archiwum:

- Nic nie szkodzi pani Doktor. Każdy już  dzisiaj ma przydzielone obowiązki, pani wiec została praca ze mną

- Z Panem? - popatrzyła na niego przenikliwie

- Zaiste ze mną pani Doktor. Pomoże mi Pani zając się moją specjalną pacjentką - dobitne zaakcentował słowo specjalna co pozwoliło Wiktorii się domyśleć iż dzisiejszy dzień będzie niebywale długi.

- Kim jest pacjenta? Jakie rozpoznanie? - zapytała

- Pacjentką jest pani Gertruda Gekon , lat 78, przyjechała do nas z ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego. 2 tygodnie  temu została poddana zabiegowi appendektomii jednak pojawiły się komplikacje w postaci ropnia w zatoce Douglasa..

- Nakłuliście śródskórnie i zostawiliście dren na kilka dni? - wtrąciła mu w słowo.

- Ależ oczywiście pani Wiktorio, może ja jestem naczyniowcem ale ogólne podstawy nie są mi obce. Problem jednak znowu wrócił, pacjenta ma wysoką gorączkę i skarży się na ostry ból w nadbrzuszu.

- To co, opróżniamy operacyjne? - spojrzała na niego, wiedząc iż to on musi podjąć ostateczną decyzje.

- Tak też uważam pani Doktor. A teraz pozwoli Pani, że przedstawię panią Gertrudę. To naprawdę niebywała kobieta - ruchem reki pokazał jej kierunek, gdzie spoczywała rzekoma pani Gekon. Ruszyli razem szpitalnym korytarzem. Na oddziale panował wszechobecny zgiełk, który profesor trafnie określił używając jednego krótkiego słowa: sajgon . Gdy dotarli przed sale, Andrzej złapał Consalide za łokieć i tym samym zatrzymał zanim jeszcze przekroczyła próg:

- Pani Doktor, ta pacjenta jest dla mnie naprawdę ważna. Oczekuję od Pani pełnego profesjonalizmu w zachowaniu i obejściu - powiedział poważnie sprawiając iż Wiktoria zaczęła się zastanawiać kimże jest ta pacjenta, skoro sam Falkowicz tak pieczołowicie się nią zajmuje.

- Okej, rozumiem. Potraktuję ja jak każdego naszego pacjenta panie profesorze - stwierdziła dumnie, strosząc się niczym samiec pawia w czasie toków. Sam fakt iż mógł myśleć , że potraktuje pacjent w sposób gorszy niż innych, obrażał ją do granic możliwości. Come back.....właściwie to dlaczego miałabym traktować ją inaczej? gorzej? Andrzej z precyzją aktora udawał wyniosłą powagę aż do momentu gdy Wiktoria przestała lustrować go wzrokiem, obróciła się i weszła do sali. Wtedy to dopiero jego wargi wygięły się w drobnym, złośliwym uśmieszku po czym za Consalidą wszedł do pokoju.

W centralnej części, na środkowym łóżku widoczna była drobna staruszka, a właściwie cześć tej drobnej staruszki . Cała jej postać bowiem jakoby ginęła w morzu oplatającego jej ciało muślinu. Po bokach z całej tej luźnej masy wystawały drobne rączki , o wystających, zapewne przez ta nadmierną chudość, kosteczkach. Na górnej części tego turbanu spoczywała mała głowa o pomarszczonej twarzyczce, przyozdobionej licznymi gęstymi piórkami siwych włosów. Obrazek ten roztkliwił Consalidę dogłębnie gdyż widok starszych schorowanych ludzi, zawsze wywoływał u niej odpowiedni odruch emocjonalny . Profesor stanął przy łóżku z udawaną powagą przyglądając się to Wiktorii to pani Gertrudzie. Skinieniem głowy zachęcił lekarkę aby przedstawiła przypadek,by  formalności stało się za dość. Wiktoria stanęła naprzeciwko Andrzeja, po drugiej stronie łóżka tkliwie obserwując tą kruchą staruszkę i rzekła. :

- Tak więc, pani Gertruda, 2 tygodnie tem.... -

- ILE JA MAM NA WAS CZEKAĆ...NIE MACIE ZA GROSZ PRZYZWOITOŚCI - słowa Consalidy urwały się w pół zdania bowiem szpitalne powietrze nagle przeciął  straszny skrzekot dobiegający z małych niepozornych usteczek wystających z nad turbanu - TO ŻE JESTEM STARSZA NIE OBLIGUJE WAS DO SPÓŹNIANIA SIĘ I TRAKTOWANIA MNIE W TAKI SPOSÓB - staruszka kontynuowała tym niezmierne jazgocącym głosem powodując iż na plecach i karku Wiktorii pojawiły się gęsia skórka. Matko niech ona przestanie tak trajkotać...to jest nie do wytrzymania. Owe roztkliwienie nad panią Gertrudą i ogólny czar  tej postaci czmychnął w popłochu z pierwszym momentem przemówienia staruszki. Jej głos nie dało się porównać z niczym innych, jak skrzekotem olbrzymiej, oślizgłej ropuchy

-Pani Gerr....

-CZY JA CI UDZIELIŁAM GŁOSU? PATRZAJ NO IGNASIU JAKA TO JEST TA DZISIEJSZA MŁODZIEŻ. ZERO KULTURY I PODSTAWOWYCH ZASAD BEHAWIORU. I PANI JEST LEKARZEM? TO GDZIE ONI DZISIAJ ROZDAJĄ TE SŁAWNE INDEKSY NA MEDYCYNĘ? W SKLEPIE  MOŻE?, JAK SADZISZ IGNASIU? - kobieta popatrzyła w bok na stojące przy łóżka puste krzesło. Rudowłosa teraz poczuła się jakby grała w jakimś programie z ukrytą kamerą, w którym na samym końcu prowadzący oznajmia, że całe to przedstawienie  było farsą, a zachowania osób po prostu ukartowane i grane pod publikę. Wiktoria spojrzała na profesora, który w tym momencie z ogromnym trudem starał się zachować powagę. Nie wychodziło mu to jednakowoż, bowiem co opanował drżenie jednego kąciku ust, to drgał drugi kącik, skutkiem czego profesor wyglądał nieco komicznie.

- Przepraszam, do kogo pani mówi? - Consalida pochyliła się nieznacznie patrząc pod łóżko, rozumując iż tym rzekomym "Ignasiem" musi być jakiś wnuk pani Gekon bowiem osobnika większych gabarytów raczej by zauważyła. Albo może to kot....nieee, kota Falkowicz by nie wpuścił na odział. Myśl Consalida, myśl. Staruszka popatrzyła się na nią jak na człowieka o mocno nadwątlonym zdrowiu psychicznym i znowu poczęła trajkotać w sobie tylko znanym skrzekocie:

- PRZEPRASZAM BARDZO, IGNAŚ PRZECIEŻ NIE JEST TAKI MALUTKI ŻEBY GO NIE ZAUWAŻYĆ. TOĆ TO ROSŁY CHŁOP. POWIEDZ JEJ IGUSIU -  i wtedy zapadła niezwykle długa, ślamazarna cisza przerywana  co jakiś czas jedynie odgłosami dławiącego sie ze śmiechu Andrzeja. Owy Ignaś  właśnie przemawiał a  Pani Gertruda wtórowała mu ,wściekle marszcząc czoło i potakując głową. Gdy Ignaś skończył spojrzała wymownie na Consalidę jak gdyby wszystko już dogłębnie zostało wyjaśnione.

Consalida all is clear? Yes ma'am.

-Pani Gertrudo, chce z Panią porozmawiać o nadchodzącej operacji, o ewentualnych komplikacjach, zadać kilka pytań.... - odparła z zniecierpliwieniem

-A CZY JA PANI ZABRANIAM? NA WSZELKIE PYTANIA ODPOWIE MÓJ IGNAŚ. ON JEST ZNACZNIE BYSTRZEJSZY ODE MNIE DO TAKICH ROZMÓW - skwitowała poważnie uśmiechając się do pustego taboretu. Wiktoria teraz już zezłoszczona do granic możliwości starając się brzmieć jak najbardziej spokojnie odparła:

- Pani Gekon, ja przychodzę porozmawiać z Panią a nie z jakimś tam Ignn....

-JAKIMŚ TAM! DOBRE SOBIE! IGNAŚ ONA CIĘ NAPRAWDĘ NIE WIDZI -  z niedowierzaniem prychnęła staruszka - PANI DOKTOR CHYBA ZŁĄ PROFESJE WYBRAŁA. TRZEBA BYŁO PÓJŚĆ NA OKULISTYKĘ BĄDŹ TEMU PODOBNE USTROJSTWO! PRZYNAJMNIEJ ZBADALI BY PANI WZROK. HA! PRAWDA IGNACY? - na te słowa Andrzej zaczął uporczywie  wpatrywać się w podłogę, trzęsąc się niemiłosiernie ze śmiechu. Wiktoria natomiast obdarzyła go tak nienawistnym wzrokiem, którego nie powstydziłyby sie niejeden kat bądź morderca. Tak to zmyślnie sobie wykombinowałeś. Brawo panie profesorze.-   PANIE PROFESORZE ,PAN OCZYWIŚCIE WIDZI MOJEGO IGNASIA? - staruszka zwróciła się do Falkowicza.

- Oczywiście ,że widzę pani Gertrudo - z uśmiechem odpowiedział rezolutnie, teraz to wpatrując się z wyrzutem w Wiktorie - Doktor Consalida jest dzisiaj niebywale zmęczona, niewyspana jak mniemam. Proszę jej wybaczyć to chwilowe zaćmienie umysłu.

- SKORO PANI DOKTOR NIE MOŻE PODOŁAĆ ZWYCZAJNEMU DNIU W PRACY TO POLECAM PRZEKWALIFIKOWANIE SIĘ NA INNĄ PROFESJĘ - staruszka spojrzała na rudowłosą, po czym jakby od niechcenia dodała: W OGÓLE UWAŻAM ŻE JAKO LEKARZ PANI SIĘ MARNUJĘ....WIDZIAŁABYM CIEBIE KOCHANIUTKA W INNYM ZAWODZIE.

- Tak, a w jakim pani Gertrudo? - głos Andrzeja brzmiał niewyraźnie od długotrwałego powstrzymywania własnego śmiechu. Pani Gertruda zlustrowała lekarkę ,wzrokiem godnym najlepszego doradcy zawodowego po czym odparła:

- BYŁABY PANI PIERWSZORZĘDNĄ MODELKĄ. WYSOKA, RUMIANA DZIEWCZYNA.DO TEGO TE PIEGUSKI NA POLICZKACH....CO MYŚLISZ IGNACY? - na to pytanie , jak zresztą na każde inne Ignacy odpowiedział ciszą, która pani Gertruda odpowiednio zanalizowała i wyciągnęła "po swojemu"  właściwie wnioski:

- HA! MAM! MOGŁABYŚ KOCHANIUTKA REKLAMOWAĆ BIELIZNĘ. WIE PAN PANIE PROFESORZE- zwróciła się do Andrzeja - TERAZ W TELEWIZJI BIELIZNĘ REKLAMUJĄ SAME SZKARADY. NOŻYNY KOŚLAWE, CHUDE JAK PATYKI, DO TEGO JESZCZE USTA NADMUCHANE BOTOKSEM....MY Z IGNACYM PO PROSTU NIE MOŻEMY NA TO PATRZEĆ. A PANI .....-zawahała się patrząc pytająco na lekarkę

- Wiktoria - wycedziła przez zęby Ruda

-  ANO WŁAŚNIE....NA CZYM TO JA SKOŃCZYŁAM? A TAK! JUŻ WIEM..... PANI WIKTORIA DO TAKICH REKLAM WNIOSŁA BY POWIEW ŚWIEŻOŚCI. PO CO MĘCZYĆ I TAK JUŻ PEWNIE PRZECIĄŻONĄ GŁÓWKĘ TYMI WSZYSTKIMI MEDYCZNYMI DYRDYMAŁAMI, JAK W TEJ BRANŻY ZAROBIŁABY PANI ZNACZNIE WIĘCEJ.-  teraz to profesor Falkowicz stanął przed jednym z tych moralnych dylematów: czy zachować tą resztkę profesjonalizmu i nie wybuchnąć śmiechem czy może dla własnego zdrowia nie blokować i tak już przeciążonej przepony. Wybrał to drugie i zaraz to szpitalne powietrze przeciął jego chrapliwy acz stonowany śmiech:

- Pani Gertrudo wie Pani, coś w tym musi być. Hmm....Pani Wiktoria i reklama bielizny....czemu nie - i znów zaczął się śmiać, nonszalancko patrząc na czerwoną ze złości Consalidę. Naraz to lekarka chwyciła chirurga pod ramię, bąknęła krótkie: Zraz wrócimy pani Gekon, i  razem wyszli z sali.

- Zmyśle sobie to Pan wykombinował - syknęła - Stanowczo wolę archiwum. Do tego ten Ignacy! Kto to do cholerny jest?...albo był.

- Mąż pani Gekon....teraz już zmarły maż. Biedula niezwykle za nim tęskni.

- I dlatego widzi Go siedzącego na taborecie?

- Faktycznie, zapomniałem dodać że od kilku lat ma stwierdzoną chorobę dwubiegunową...Mój błąd - dodał, widząc w oczach Wiktorii kształtujące się groźne ogniki. Po chwili rzekł:

-Pani Wiktorio prawda jest taka, że mam tej kobiety dość. Operowałem ją kilka lat temu, zgodziłem się operować i teraz bo nalegała ( tu czytaj: jazgotała). To nie moja wina, że matka natura pomyliła się aż tak znacząco, obdarzając kogoś o tak wątłej posturze tak wysoce irytującym głosem....

- i charakterem - burknęła łypiąc na niego spode łba- Teraz jak się domyślam...

- Dokładnie pani Doktor, przygotuje ja Pani do operacji- dokończył za nią zadowolony

coś w tym jest, iż człowiek tęskni za tym co bezpowrotnie utracił. Kości zostały rzucone, a archiwa spalone. Szlag ! Niech to szlag!

- Jeszcze raz winszuje pomysłu . Naprawdę wszystko zręcznie przemyślane..

- Naprawdę uważa pani że to ukartowałem? - zapytał niewinnie -Czy Pani mnie uważa za taką szuję?

Czy ja muszę na to odpowiadać?

- Nie, nie, lepiej niech pani nie mówi - Andrzej machnął energiczne ręką po czym mruknął: Widzimy się za 2 godziny na bloku. Miłego....

- Ale.....

- Pani Doktor -westchnął - Postawie sprawę jasno: Nie dotknę się do niej dopóki, dopóty nie będzie uśpiona. I basta w tym temacie. - i ruszył zadowolony korytarzem zostawiając Wiktorie w stanie ogromnego niezdecydowania: wejść tam ponownie i doszczętnie zniszczyć sobie błonę bębenkową? czy może wysłać biedną, nieświadomą pielęgniarkę?

Cholera jasna, Consalida odwagi! Przecież błona bębenkowa się regeneruje. Odwagi!

V

Wiktoria Manuela Consalida wbrew opinii innych osób, możliwe także iż z czystej przekory, uważała przyjaźń damsko - męską, za pierwszy etap miłości. Wszelako była to rzecz nie tyle wymagana co niezbędna do zawarcia jeszcze "ciaśniejszych" stosunków pomiędzy kobietą i mężczyzną. Pomimo stwierdzenia naukowców i filozofów ( których imienia nie pamiętała) iż miłość i przyjaźń oparte są na różnych formach miłości, a sama przyjaźń powinna być czysta i w swym obrazie jakoby pozbawiona pierwiastka erotyczności, odnosząc to do damsko - męskich relacji; było to dla niej po prostu niemożnością. Kobieta i mężczyzna tak zostali stworzeni by dostrzegać te "subtelne" różnice w swojej anatomii; zgłębiać je; później pogłębiać ;a przy tym wszystkim się nimi rozkoszować. Dlatego też, biorąc pod lupę myśl uczonych, było to dla niej niewyobrażalne by taka przyjaźń, nawet w aspekcie myślowym, pozostała czysta.

Zawsze tak uważała.....zawsze to znaczy.......do teraz.

Mimo tej otoczki bawidamka i "warszawskiego patrycjusza" Adam, stał się nie tyle jej bliskim co najlepszym przyjacielem. I chociaż dostrzegała jego walory fizyczne, ich relacje pozostały czyste niczym kropla nie brudnego deszczu ściekająca po umytym oknie.

Sam Krajewski, jak typowy mężczyzna, obdarzony wieloma gadżetami a tylko jednym silnikiem, rozumiał ich wzajemne powiązania w sposób o dużo prostszy- przyjemnie było mieć kogoś kto cię kocha.....a jeszcze przyjemniej gdy cię kocha, wcale nie dlatego, że z tobą śpi. W istocie to dla Adama, było dowodem siły, ich ciągle budującej się, cnotliwej i dziewiczej relacji. I o dziwo, taką chciał, by ona pozostała.

Zszedł po schodach na dół, gotowy na umówione już od tygodnia spotkanie. Wszedł do kuchni z zamiarem napicia się jeszcze wody, gdy tam, natknął się na dwie panie, wesoło gawędzące ze sobą. Wiktoria i Irena plotkowały , zrazu nie dostrzegając stojącego w drzwiach Adama. Na twarzy tej pierwszej widniał szeroki uśmiech, utwierdzający wszystkich wkoło, że w tej zaistniałej rozmowie jest jej niezwykle przyjemnie i miło. Twarz Ireny natomiast, pozostała bez jakiegokolwiek wyrazu; co jakiś czas tylko na jej licach zakwitał drobny, i bardzo nieśmiały w swym wyrazie uśmiech. Niemniej jednak, z chwilą zauważenia Krajewskiego, nawet taki drobny ruch mięśni mimicznych twarzy znikł, pozostawiając twarz bez wyrazu.

- Brunetki, blondynki, ja wszystkie was dziewczynki całooować chcę!

Uśmiechnięty od ucha do ucha Adam, podszedł do Wiktorii i delikatnie ucałował ją w policzek po czym pomachał koleżeńsko Irenie ręką....oczywiście bez jakiejkolwiek informacji zwrotnej

- A ty co, odganiasz się  od much, że tak machasz? - zapytała Irena patrząc z wyraźną kpiną na Krajewskiego.

- Na niektóre "muszyska" nie wystarczy sama ręka. Potrzeba wyjątkowo dużej łapki - wyszczerzył się złośliwie po czym zwrócił się do Wiktorii;

- Jak wyglądam?

Rudowłosa pobieżnie zlustrowała go wzrokiem, wstała i podeszła do niego, nieznacznie poprawiając mu kołnierzyk jego błękitnej koszuli:

- Jak Adam Krajewski - skwitowała - Gdzieś się wybierasz?

- Mam randkę. Możliwie, że wrócę bardzo późno.....

- Albo jutro rano - wtrąciła Irena - Mam pytanie, od jak dawna ze sobą sypiacie?

To pytanie zawisło w powietrzu jakoby zatrzymując wszelką cyrkulacje kuchennego powietrza. Wiktoria i Adam spojrzeli po sobie, uśmiechając się do siebie niezwykle znacząco.

- Muszę cię zadziwić Ireno....ale ja i Adam nie sypiamy ze sobą...łączy nas "tylko i wyłącznie" przyjaźń.

Irena wzruszyła ramionami i lekko się przygarbiając upiła łyk herbaty.

- Okej. Jak chcecie. Myślałam, że brat profesora musi na swojej liście odhaczyć wszystkie piękne kobiety z naszego szpitala - stwierdziła prostolinijnie, wpatrując się w bursztynowy kolor trunku w białym kubku. Po chwili podniosła głowę i spojrzała na nich szczerze zdziwiona ich reakcją:

- Powiedziałam coś nie tak?

- Skąd wiesz, że jestem bratem Falkowicza? - zapytał Adam

- A jesteś jego bratem? - wydukała Wiktoria z trudem hamując się by Krajewskiemu nie przyłożyć....czymś dużym i ciężkim

- Powtarzam moje pytanie: skąd o tym wiesz? czytałaś moje akta? pytam się! - Adam lekko poczerwieniał na twarzy, nerwowo wpatrując się w opanowaną i spokojną Irenę

- Przede wszystkim to nie podnoś na mnie głosu. Nie, nie czytałam twoich akt, wyobraź sobie, że mam ciekawsze lektury na podorędziu. Wszystko strawie, nawet "Dumę i uprzedzenie" tylko nie Twoje akta. A co, pewnie w przeszłości byłeś notowany..czyż nie?

- Jasna cholera z Tobą! - Adam jeszcze bardziej poczerwieniał i pocierając swój kilkudniowy zarost spojrzał na milczącą Wiktorie, w której głowie toczyła się teraz wnikliwa analiza postaci dwóch rzekomych braci.

Po chwili zwróciła się do Ireny, pytając ciekawsko :

- Jak to zauważyłaś?

- To wcale nie było trudne. Ich podobieństwo jest widoczne gołym okiem. Profesora Falkowicza widziałam tylko raz, jedyny raz, ale koło niego stał Adam. Ich gesty, mimika...to się po prostu widzi. No i oczywiście to wszechobecne przekonanie, że jest się panem świata.....po którym z rodziców to macie?

- Wypraszam sobie! Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy....nie masz prawa!

Irena szczerze zdziwiona tym gwałtownym wybuchem, nieznacznie się skuliła patrząc pytająco na obserwującą ich Consalide : Czy ja powiedziałam coś nie tak?

- Adam, opamiętaj się! - wiktoria zwróciła się do niego - Przecież nic złego nie powiedziała!

- Nie, w ogóle. Cholerna wyrocznia z Delf!

Irena wstała i już wychodząc, cicho mruknęła pod nosem:

- Zostawię was. Macie sobie do pogadania. Dzięki za herbatę - uśmiechnęła się nieśmiało do Wiktorii po czym wyszła.

- Tak idź, idź! Powinnaś pracować w cbś aniżeli w szpitalu w Leśnej Górze! - wołał za nią

- Człowieku, uspokój się! Czemu tak krzyczysz?

- Bo mnie zdenerwowała. Myśli, że może rzucać informacjami o ludziach na prawo i lewo.

- Powiedziała tylko i wyłącznie prawdę. Nie rozumiem czemu tak cie to zdenerwowało tak jak nie rozumiem czemu mi o tym wcześniej nie powiedziałeś - Wiktoria odparła łagodnie ponownie siadając przy kuchennym stole. Po chwili dołączył do niej Adam.

- Nie powiedziałem Ci właśnie dlatego - wskazał na jej minę - Nie chciałem abyś sobie pomyślała, aby wszyscy sobie pomyśleli, że własną karierę buduję tylko i wyłącznie pod okiem i skrzydłami sławnego brata.

- Wcale tak nie uważam....

- To prawda. Andrzej bardzo mi pomógł w tym wszystkim. W istocie dzięki niemu poszedłem na medycynę i teraz mogę robić to co my - tu wskazał palcem na Wiktorie - kochamy. Bardzo go sobie cenię nie tylko jako wyśmienitego specjalistę ale także jako przyjaciela. Wiem, że za nim nie przepadasz, ale nie znasz go tak dobrze jak ja. Fakt, ma wiele wad, ale też jak wiele zalet. Kocham go miłością bezwarunkową  z racji tego że jest moim bratem i ufam bezgranicznie ponieważ zawsze mogłem na niego liczyć i nigdy się nie zawiodłem.

Oniemiała Wiktoria słuchała w osłupieniu po czym cicho rzekła:

- Nie wiedziałam, że macie takie bliskie relacje.

- Prawie nikt o tym nie wie. Jest to dla mnie zbyt cenne by rozgłaszać to wszem i wobec dlatego proszę cię o dyskrecje.

- Nie jesteście do siebie bardzo podobni - stwierdziła krótko

- Podobno ja jestem bardziej podobny do matki, Andrzej do ojca.

- Podobno?

Adam popatrzył się smutno na Wiktorię

- Ja nie znałem swoich biologicznych rodziców. Zginęli w wypadku gdy miałem 1,5 roku. Trafiłem do domu adopcyjnego skąd po jakimś czasie adoptowała mnie rodzina Krajewskich - uśmiechnął się blado - Trafiło się ślepej kurze ziarno.

Wiktoria, nie widząc co powiedzieć, zdołała jedynie wydukać:

- Musiało ci być ciężko.

- Mnie? Daj spokój! To mojemu bratu było ciężko. Ja byłem jedynie małym chłopcem, zresztą za małym by cokolwiek pamiętać. Andrzej natomiast pamięta wszystko....moment wypadku, nasze rozdzielenie.....on nie trafił tak dobrze jak ja. I pomimo tego wszystkiego zatroszczył się o to byśmy mieli ze sobą kontakt.

Krajewski wstał by po chwili kontynuować:

- Zresztą to nie jest rozmowa na teraz. Obiecuję, że kiedyś ci wszystko opowiem - uśmiechnął się szeroko, w mgnieniu oka rozweselając się - A teraz już lecę. Do zobaczenia!

- Jutro rano - dokończyła po czym zostając sama, piła herbatę w milczeniu, zastanawiając się nad pewnym tajemniczym profesorem.

Ola