III "Hierarchia dziobania"

Ludzie powiadają, że życie dzieli się na to przed i po maturze. Mówią także, że w większości przypadków mądrość przychodzi z wiekiem. Jedno, jak i drugie stwierdzenie było dla Adama Krajewskiego istną głupotą. W jego przypadku życie dzieliło się na dwie fazy: przed i po imprezie. Jeśli chodzi o życiową mądrość to według niego ona w ogóle nie istniała… albo przynajmniej była niedostępna dla braci Baranów.

         Jadąc swoim porsche spojrzał na zegarek na desce rozdzielczej. Była 15:20. Na 15 był umówiony ze swoim bratem w szpitalu w Leśnej Górze. Na razie opóźnienie 20 minutowe... nie jest tak źle. Dodał gazu wjeżdżając na drugi pas. Zadzwonił telefon komórkowy. Spojrzał na wyświetlacz. Andrzej Falkowicz. To teraz się zacznie.

-Witam cię braciszku…

-Gdzie ty jesteś do cholery?!

-No dokładnie to na drodze krajowej nr 3. Mój cel- Leśna Góra.

-Wiesz która jest godzina? Myślisz, że będę cię wiecznie tłumaczył? Co to, to nie. Jak to mówią, jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz.

-Cóż za życiowa mądrość płynie z twych ust, drogi Andrzeju- rozbawiony Krajewski jeszcze nieznacznie przyśpieszył.

-Za 20 minut oczekuje Cię na miejscu - głos profesora był stanowczy

-Tak jest szefie!- Krajewski rozłączył się i rzucił telefon na siedzenie pasażera. Zobaczymy co to cacko potrafi. Znowu docisnął pedał gazu. Po chwili licznik na desce rozdzielczej pokazywał równiutkie 200 km/h. Nie minęło 5 minut gdy usłyszał w dali za sobą odgłos syreny policyjnej.

-Niech to szlag!- wykrzyczał z frustracją zjeżdżając na pobocze.

V

-Bardzo przepraszam za doktora Krajewskiego ale obawiam się, że przez zbyt długi pobyt w Szwajcarii, jego poczucie czasu może być lekko zaburzone.- Profesor uśmiechnął się pobłażliwie siedząc na krześle w gabinecie Trettera- Wie Pan, Panie Dyrektorze, Szwajcarzy mają to do siebie, że zawsze się spóźniają, trzeba na to wziąć poprawkę.

-No tak rozumiem. Długo znacie się z doktorem Krajewskim, Panie Profesorze?- Tretter poprawił rogowe okulary,  wygodnie usadawiając się za swoim dębowym biurkiem.

-Można powiedzieć, że od lat. Doktor Krajewski robił u mnie specjalizacje, byłem opiekunem jego rezydentury i także jego mentorem.- profesor dumnie się uśmiechnął, zakładając nogę na nogę- Mówiąc skromnie, wyszedł spod mojego warsztatu.

-Rozumiem.- Dyrektor życzliwie spojrzał na chirurga w momencie gdy rozległo sie pukanie do drzwi. Do pomieszczenia weszła pani Ania oznajmiając przybycie oczekiwanego gościa.

Do gabinetu wszedł wysoki brunet, ubrany w błękitną koszule i granatową marynarkę. Widząc Falkowicza uśmiechnął się od ucha do ucha kłaniając się nieznacznie:

-Witam Panie Profesorze.

Fakt, że był rozbawiony całą sytuacją nie umknął Andrzejowi ale z tą sprawą postanowił rozprawić się później. Teraz tylko uprzejmości i wszelkie kulturalne ceregiele. Andrzej wstał z krzesła przedstawiając chirurga Tretterowi. Po krótkiej wymianie uprzejmości mężczyźni usiedli.

-A więc kończył Pan swoją specjalizacje w klinice w Szwajcarii?- Dyrektor spojrzał na leżące przed nim papiery- Imponujące.

-Tak, jak już pewnie profesor Falkowicz wspominał, miałem  ten zaszczyt być jego uczniem.

Świetne zagranie Adasiu, słódź mi dalej pomyślał profesor lecz zamiast tego rzekł:

-Doktor Krajewski jest świetnym naczyniowcem i moim zaufanym współpracownikiem. Nie omieszkałbym nie uwzględnić  go w swoich planach dotyczących naczyniówki.

Krajewski spojrzał na brata starając się powstrzymać kpiący uśmieszek. Za długo znał Andrzeja by nie wiedzieć, że cała ta rozmowa z dyrektorem to dla niego czysta farsa. Młody chirurg wiedział, że gdy jego brat coś sobie postanowi to swój cel osiągnie. Tak było zawsze, więc będzie i teraz. Szanowny pan dyrektor Tretter jest tylko pionkiem w grze. Nawet nie wie co będzie sie działo za jego plecami. A będzie się działo dużo... bardzo dużo.

-No dobrze, więc pozwoli Pan, że uścisnę panu dłoń i cóż? Życzę powodzenia!- Dyrektor uśmiechnął się szeroko, podając dłoń Krajewskiemu.- Bardzo się cieszę, że będzie Pan z nami pracował. Chętnie oprowadziłbym Pana po oddziale ale mam zaraz planową operacje.- spojrzał na okrągły naścienny zegar. Falkowicz podniósł się z krzesła zapinając swoją nieskazitelnie szarą marynarkę.

-Ja z chęcią oprowadzę doktora Krajewskiego. Zwłaszcza, że mamy wiele kwestii do omówienia.- rzucił Adamowi krótkie spojrzenie. Mężczyźni wymienili kolejne grzeczności, ciągle utrzymując sztuczny uśmiech na swoich twarzach. Kobietom z botoksem jest łatwiej. Po chwili oboje- mistrz i jego uczeń, opuścili gabinet Dyrektora.

V

-No i jak tam? Słuchaj sorry, że się spóźniłem ale złapali mnie i wlepili mandat.

Mężczyźni szli wolno korytarzem. Krajewski rozglądał się po oddziale badając nieznane wody.

-Znowu? Jak tak dalej pójdzie to długo sobie tym porsche nie pojeździsz.- Profesor poprawił krawat spoglądając złośliwie na brata.

-I co załatwiłeś wszystko z badaniami? Masz już grupę pacjentów na których będziemy testować twój lek?  
Profesor gwałtownie zatrzymał się łapiąc Krajewskiego za łokieć.

-Nie tutaj matole… chodź do mojego gabinetu.- wskazał ręką kierunek- A tak abstrahując od naszego tematu... kup sobie nowy zegarek bo ten chyba źle chodzi.

-Tak myślisz ? - Krajewski wyszczerzył się patrząc na swojego drogiego Rolexa.

V

Nadszedł kulminacyjny moment utworu. Profesor właśnie podwiązywał naczynie rozkoszując się dźwiękami płynącymi ze szpitalnych głośników. Jak mawiał Mozart, muzyka należy do najbardziej podstawowych potrzeb ducha ludzkiego. Popatrzył triumfalnie na umęczonego Adama stojącego po drugiej stronie stołu operacyjnego. Mieli z bratem taką zasadę. Kto jest głównym operatorem ten wybiera muzykę, która ma lecieć przez cały zabieg czy operacje. Ten właśnie fakt był powodem sprzeczek i starć już podczas ich wspólnej pracy w klinice w Szwajcarii. Doszło nawet do tego, że Profesor zrobił listę utworów, które Adam szczególnie ,,uwielbiał”. No cóż... złośliwość ludzka nie zna granic. Zwłaszcza jeśli tym człowiekiem jest Falkowicz.

Dzisiaj właśnie częstował Adama ową listą, a widząc jego minę gdy słuchał Mozarta, nie mógł powstrzymać się od złośliwych uśmieszków. Żałował tylko, że ma maseczkę chirurgiczną i nie może tak prostymi gestami drażnić Adama. Każdy kogut musi znać hierarchię dziobania pomyślał zszywając tętnice udową postrzelonego pacjenta.

-Chyba nie obejdzie się bez protezy naczyniowej.- odparł Krajewski nie spuszczając wzroku z pola operacyjnego.

-Chyba masz racje… Iza zadzwoń, niech przyniosą.- zwrócił się do asystującej mu pielęgniarki. Ta kiwnęła głową i bezzwłocznie wyszła z sali.

-Następnym razem moja kolej.- Krajewski zerknął na głośniki.

-Ależ tak, oczywiście... W biologii bilans musi wyjść na zero.- parsknął profesor- Poczekaj, to jeszcze nie koniec, zaraz będzie twój ulubiony kawałek...                                                               Rozległy się dźwięki skrzypiec z ,,Dziadka do orzechów" odbijając się od ścian i powodując głębokie echo. 

-Nienawidzę Cię.- mruknął chirurg piorunując wzrokiem szczęśliwego Andrzeja.

-Klem poproszę.- profesor wyciągnął rękę po narzędzie.

Nic nie było w stanie popsuć jego wyśmienitego samopoczucia.

V

Stanowczo za dużo alkoholu pomyślała Agata stojąc w drzwiach kuchni i obserwując wysokiego, półnagiego bruneta. Krzątał się przy kuchennym blacie, robiąc kanapki. Słuchając muzyki na dużych nausznych słuchawkach i kołysał się to w jedną to w drugą stronę, nucąc przy tym jakiś niezrozumiały dla Woźnickiej bełkot. Nie zauważył jej, słuchał tak głośno, że prawdopodobnie wystrzał z armaty także nie przerwałby mu tych fikuśnych pląsów.

-Wiki, mogłabyś tu przyjść?- Agata nieznacznie cofnęła się odchylając głowę za próg kuchni. Po chwili usłyszała dźwięk przewracanego krzesła. Udało się, wstała. Teraz będzie z górki pomyślała widząc człapiącą w jej kierunku rudowłosą przyjaciółkę. Tak, zdecydowanie za dużo etanolu.

-Nigdy więcej nie pójdę z Tobą do żadnego klubu...- Wiki złapała się za głowę, opierając się o framugę kuchennych drzwi.

-Powiedz mi czy ze mną jest tak źle czy ty też go widzisz?- blondynka spojrzała w stronę tańczącego bruneta. Półprzytomna Consalida zlustrowała chłopaka wzrokiem... aktualnie niezbyt bystrym wzrokiem.

-Ja też go widzę, co prawda niewyraźne ale widzę...

-Znasz go?- zapytała  internistka. Rudowłosa pokiwała przecząco głową. Razem weszły do kuchni siadając na krzesłach stojących przy kuchennym stole. W tym momencie brunet odwrócił się zauważając dwie lekarki. Zdejmując słuchawki uśmiechnął się szeroko.

-A dzień dobry... widzę, że tutejsze towarzystwo potrafi balować. Wasze wczorajsze nocne próby wejścia po schodach słychać było na całym piętrze.

-Rozumiem, że to miał być dla nas komplement.- Agata spojrzała chłodno na chłopaka.

-Ależ oczywiście... komplementy to podstawowy element każdej nowo budowanej relacji, jak to lubi mawiać moja mama.- popatrzył na nie zawadiacko- Adam Krajewski, doktor Adam Krajewski, chirurg naczyniowy, wasz nowy współlokator.

Dziewczyny spiorunowały wzrokiem mężczyznę.

-Ty jesteś chirurgiem naczyniowym?- głos Consalidy był powątpiewający.

-A widzisz tu kogoś innego?- obrócił się teatralne wokół własnej osi- Macie ochotę na kanapeczki? Właśnie robię z serkiem i pomidorkiem.

-Dzięki, ja nic nie przełknę.- blondynka schowała twarz w dłoniach czując tępy ból w okolicach skroni.

-Na kaca polecam małą szklaneczkę wódki, dobrze wam zrobi.- Krajewski wyszczerzył się nalewając wody do czajnika.

-Czyżbyś oprócz naczyniówki miał jeszcze specjalizacje z biochemii?

-Tak, muszę się nawet pochwalić, że opublikowałem pracę pt. ,,Szkodliwy wpływ etanolu na ludzki mózg"- powiedział kpiąco wlewając wodę do kubka w którym znajdowała się herbata.

-Pewnie na podstawie własnych doświadczeń- Ruda nie pozostała mu dłużna.

-Wiesz, prawdziwy lekarz potrafi wyciągnąć wnioski na podstawie samych obserwacji.- ostentacyjnie spojrzał na kobiety po czym wziął kubek oraz talerz z kanapkami i bez pożegnania wyszedł z pomieszczenia. One też potrafiły odpowiednio analizować ludzkie zachowania. Tą właśnie metodą dedukcji śmiało stwierdziły ze słowo ,,kultura" jest obce Adamowi Krajewskiemu.

-Coś mi się zdaje, że go nie polubię.- rzuciła niemrawo Agata kładąc głowę na blacie stołu.

V

Był piękny słoneczny dzień. Gdzieniegdzie na drzewach dostrzec można było juz pierwsze, leniwie wyrastające zielone listki drzew. Niebo, całkowicie bezchmurne, prezentowało pełną skalę odcieni błękitu. Bez wątpienia w  powietrzu czuć było zbliżającą się wiosnę, czuli ją także przechodzący szpitalnym deptakiem ludzie.

Amerykańscy psycholodzy z Boston General Hospital w swoim artykule o wpływie zjawisk pogodowych na gatunek homo sapiens stwierdzili, że rzeczywiście pogoda często znajduje swoje odzwierciedlenie w ludzkich nastrojach. Doktor Adam Krajewski był tego żywym, niezbitym dowodem. Nie dość, że wchodził żwawym krokiem do szpitala, to na dodatek uśmiechał się. Jeśli do tego dodać, że kilka godzin temu skończył swój dyżur i teoretycznie nie powinno go tu być do jutra rano, sprawa mogłaby się wydawać co najmniej dziwna.

Dajesz Andrzejkowi próbkę i cię nie ma. Z uśmiechem na ustach sprawdził godzinę na swoim sportowym zegarku. Była 12:43. Ruszył przez izbę przyjęć na oddział chirurgiczny, po drodze rzucając czarujące uśmiechy  pielęgniarkom. Miał tylko spotkać się ze swoim bratem, przekazać mu osobiście próbkę do prowadzonych badań klinicznych… no i chillout.

-Doktor Krajewski? Nie ma Pan dzisiaj wolnego?- pielęgniarka z recepcji oderwała wzrok znad papierów lustrując przechodzącą postać Krajewskiego.

-Pani Beatko, ja tylko na chwilkę i już mnie nie ma.

-Jest to jednak lekko zatrważające... fakt, że nie może się Pan od nas oderwać.- teatralne wskazała ręką na szpitalny korytarz.

-Kiedy tutaj mam takie towarzystwo.- uśmiechnął się figlarnie sprawiając, że kobieta się zarumieniła.

Wszedł na zatłoczony  oddział ginekologiczny. Pracując tutaj od kilku miesięcy poznał wszelkie skróty i  tajne kryjówki  leśnogórskiego szpitala. Miejsca, gdzie w chwilach przerwy człowiek może się zaszyć i odpocząć. I nie, nie chodziło tutaj o bufet pani Marii.

Przez ten czas nauczył się, że przez  oddział ginekologiczny najszybciej można  dostać się na chirurgie, rezygnując z mozolnej wędrówki interną. Przechodząc przez zapchany ludźmi szpitalny hol zobaczył siedzącego przed gabinetem Goldberg chłopca. Przeczył on wszelkim wynikom badań, bo choć nie należy ukrywać, że należał do homo sapiens, pogoda stanowczo  nie odzwierciedlała jego samopoczucia. Przygarbiony, z głową wspartą na rękach intensywnie wpatrywał się w podłogę. Wyglądał na około 10 lat.

Patrząc na niego w głowie chirurga zaświtał pewien pomysł. Nie, nie zrobisz tego.......

-Cześć młody... czekasz na kogoś ?- Krajewski podszedł do chłopca.

-Na mamę, od pół godziny siedzi w tym gabinecie...- mruknął znudzony.

-Widzę, że jesteś fanem Batmana.- mężczyzna wskazał na t-shirt małolata przedstawiający postać superbohatera. Chłopak milczał dalej wpatrując się w podłogę.

-W twoim wieku też byłem jego wielkim fanem... w sumie nadal jestem.- Krajewski kontynuował starając się nawiązać rozmowę.

-To niezwykle ciekawe.- chłopak rzucił zrezygnowany.

Nie będzie tak łatwo jak sądziłem...

-Słuchaj skoro się tak nudzisz... mógłbym cię prosić o mała przysługę?

Zaciekawiony chłopak wyprostował się, teraz badawczo obserwując mężczyznę.

-To zależy... przysługi kosztują...

Cwaniak... Chirurg wyjął z kieszeni banknot dwudziestozłotowy. Oczy chłopaka zaświeciły się.

-Umiesz być przekonywujący?

-Za 20 zł tak średnio ale za 40... już prędzej.

-Ehem... dobra niech będzie 40 zł.- wyjął z kieszeni jeszcze jeden banknot.

-To co mam zrobić ?- chłopak podniósł się z krzesła podchodząc do chirurga.

-A więc...

V

Słowo frustracja nie oddawało w pełni tego co w tamtej chwili odczuwał profesor. Nie dość, że to jego 15 h w szpitalu, to jeszcze ta cholerna pogoda. Nienawidził słońca, było w nim coś przygnębiającego. Wraz z pierwszym podmuchem wiosny ludzie wypełzali na ulice jak muchy wabione zapachem gnijącego mięsa. No tak, można to uznać za trafne porównanie biorąc pod uwagę podejście profesora do ludzi. Wypełniał papiery stojąc przy biurku pielęgniarki na korytarzu oddziału chirurgicznego. Trzeba dokończyć dokumentacje pani Sawickiej... dopisać krótką adnotacje o nadciśnieniu do kart pana Plaskota... no tak, pozostaje jeszcze pani Greko... a może Kreko. Wszystko jedno.

-Dzień dobry Andrzeju... piękny dzisiaj mamy dzień.- Anna rzuciła papiery na biurko obok Falkowicza. Oderwał wzrok znad dokumentacji.

-Proszę Cię... jeśli tylko jeszcze choć jedna osoba powie o pogodzie to... pokręcił zrezygnowany głową.

-Czułam, że udzieli ci się ten wszechobecny optymizm...- wiedziała jak nienawidził słońca, dni takie jak ten zawsze spędzał w gabinecie, bądź na sali operacyjnej. Jeśli jednak miał wtedy wolne to i tak zaszywał się gdzieś u siebie.

-Cóż mówią, że tak będzie jeszcze tydzień... później mają nastąpić przelotne opady.

-Dziękuje bardzo moja droga pogodynko.- powiedział z przekąsem widząc jak się uśmiecha- na ciebie zawsze można liczyć...

-Yhm yhm... tata?

Para chirurgów gwałtownie odwróciła się by spojrzeć na stojącego przed nimi małego chłopca. Swoimi dużymi oczyma wpatrywał się on w postać profesora.

-Że co proszę? Co ty powiedziałeś?- Anna popatrzyła na chłopca, następnie na Falkowicza, który leciutko pobladł na twarzy.

-Pan Andrzej Falkowicz, prawda? Moja mama powiedziała, że tutaj pana znajdę.

Jak to mawiał Forrest Gump czasami w życiu po prostu brakuje kamieni pomyślał Falkowicz po czym rzekł ze ściśniętym gardłem:

-Mama powiadasz… jak się nazywa twoja mama?- chirurg głośno przełknął ślinę.

-Karolina Rogócka... doktor Karolina Rogócka.- powiedział spokojnie chłopak. Falkowicz poluzował krawat. Czuł że nogi się pod nim uginają.- Jest pan dokładnie taki jak mi opowiadała mama.

-Ile masz lat?- przerwał mu czując gęsią skórkę na plecach.

-10.

-To nie może być prawda... zaszła jakaś śmieszna pomyłka.- w głowie zaczął kojarzyć wszelkie fakty sprzed dziesięciu lat. I chociaż liczba jego partnerek była wtedy bardzo, bardzo duża, doskonale pamiętał Karolinę.

Zapadła niezręczna cisza, której nawet zszokowana Anna nie śmiała przerwać. Po chwili twarz chłopca rozjaśnił szeroki uśmiech.

-Mam Cię.

Obserwujący całe zdarzenie Adam, wyszedł zza rogu śmiejąc się donośnie.

-Widziałem to oczyma wyobraźni ale muszę przyznać, że w rzeczywistości to jest o dużo lepsze- Krajewski złapał się pod boki teraz już płacząc ze śmiechu. Anna, wcześniej powstrzymująca się jeszcze całą siłą woli, wybuchła w końcu  głośnym śmiechem.

-Brawo mały... byłeś niezwykle przekonywujący.- Adam przybił piątkę z chłopakiem. Profesor obrzucił wszystkich obecnych spojrzeniem, które spokojnie mogłoby zabijać. Po chwili odetchnął głośno chowając twarz w dłoniach.

-Oto wzorcowy przykład jak załatwić kotka przy pomocy młotka... no już dobrze, uspokój się.- to mówiąc Anna poklepała go po plecach, sama trzęsąc się ze śmiechu.- Adamie... jesteś moim bohaterem dnia dzisiejszego.- otarła łzy z kącików oczu. Falkowicz widząc ich rozbawienie, zaraz sam szeroko się uśmiechnął, kręcąc głową z niedowierzaniem.

-Bardzo śmieszne... naprawdę bardzo śmieszne.

-Przepraszam braciszku... ale nie mogłem się powstrzymać.

Profesor spojrzał na ciągle śmiejącego się brata piorunując go spojrzeniem. Po chwili cała trójka eksplodowała głośnym śmiechem.

Ola&Ewelina